«ΦΟΝΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ» ή «ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ ΧΩΡΙΣ ΤΙΜΩΡΙΑ»

Η ΘΕΚΛΑ ΜΑΣ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΟΙΑ, ΣΤΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΣΤΙΣ 29/09/2008.

ΕΑΝ ΕΧΕΤΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΡΙΚΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ, ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΖΩΟΦΙΛΩΝ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ.

Αγαπημενοι μας ανθρωποι, καποιοι απο εσας λενε πως ειμαστε οι καλυτεροι φιλοι σας, καποιοι αλλοι απλα αδιαφορουν για την υπαρξη μας. Σε ολους ομως κουναμε την ουρα μας οταν σας συναντησουμε στο δρομο κι αν τυχει να μας χαρισει κανεις ενα χαδι, ξαπλωνουμε στα ποδια σας ανασκελα,υποταγμενοι στη στιγμιαια σας καλοσυνη, γιατι ετσι ξερουμε εμεις τα σκυλια να εκφραζουμε την αγαπη μας. Οι περισσοτεροι ζουμε στο δρομο,μας λετε αδεσποτα,γιατι λιγοι εχουν την τυχη να εχουν σπιτι για ολη τους τη ζωη, και εινα πραγματικα τυχη γιατι ειναι μικρη η ζωη μας. Δε γεννηθηκαμε ομως ολα στο δρομο, πολλους απο εμας μας εγκαταλειψατε,ειτε γιατι βαρεθηκατε τα χαδια μας,ειτε γιατι συνηθισατε να επικοινωνειτε με λεξεις και δ καταλαβαινεται πια τι σημαινει το κουνημα της ουρας,το κατεβασμα των αυτιων και το θλιμμενο βλεμμα. Συγχωρεστε μας που ορισμενες φορες σας ικετευουμε για λιγο φαγητο ή που λερωνουμε το δρομο σας με σκουπιδια κατα την αναζητηση τροφης, απλα πειναμε οπως κι εσεις, μονο που εμεις δεν εχουμε προσβαση στο φαγητο. Δε σας ζηταμε ομως να μας ταϊσετε,ολο και καποιος θα βρεθει να μας λυπηθει, σας ζηταμε ομως να μας αφησετε ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ, σε αυτον τον κοσμο τον δικο σας.

Στις 29 Σεπτεμβριου, στην Οια της Σαντορινης και στα γραφικα της στενα,αφησε την τελευταια της πνοη και η Θεκλα μας, πανω στο καστρο. Ειναια εκει που βλεπεται ολοι σας το ηλιοβασιλεμα,μαζι σας κι εμεις καμια φορα, αν δε μας διωξετε. Καποιος απο εσας ειχε αφησει εκει τροφη,γεματη δηλητηριο,φολες αν δε κανω λαθος τις λετε. Κι εμεις,καθως πειναμε και σας εμπιετευομαστε τις τρωμε ανυποψιαστα, ευγνομωνοντας την "καλοσυνη" σας. Ετσι πεθανε και η Θεκλα. Η Θεκλα που κατεβαινε στο Αμμουδι και στην Αρμενη τα καλοκαιρια,για να βουτηξει ολο χαρα στη θαλασσα,δ ιεκδικωντας λιγη απο την ευτυχια της ζωης. Δηλητηριαστηκε και πεθανε, με σπασμους πονου και τη επιγνωση του θανατου, απο την προδοσια των ανθρωπων. Δε θα την ξαναφωτογραφισουν οι τουριστες,δε θα ξανακυλησει ευτυχισμενη στην πλατεια στα ποδια σας,εχοντας ξεχασει πως καποτε ανθρωποι σαν κι εσας της εριξαν καυτο λαδι στην πλατη οταν ικετεψε για λιγο φαγητο. Παρ'ολ'αυτα εκεινη ηταν τυχερη, ειχε ενα σπιτικο, ανθρωπους που τη μαζεψαν απο το δρομο και τη νοιαστηκαν οταν εμαθαν τα παθηματα της. Πολλοι απο εσας την αγαπησαν και την εκλαψαν. Αλιμονο σε εμας του δρομου. Πεθαινουμε στα μονοπατια που περπατησαμε, μονοι, με την αγωνια του θανατου και τον πονο,ελπιζοντας πως καποιος απο εσας θα θυμηθει πως ειναι ανθρωπος και θα μας δωσει ενα υστατο χαδι, πριν την τελευταια μας πνοη,για να πεθανουμε με τη σκεψη πως αξιζε που σας αγαπησαμε

Δε ζηταμε λοιπον τιποτα απο εσας, μοναχα λιγο χωρο στον κοσμο σας,για να σας κουναμε την ουρα μας.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΑΣ ΑΠΛΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ...